دنیای این روزای من                                        

هم قد تن پوشم شده

انقدر دورم از تو که

دنیا فراموشم شده



دنیای این روزای من

درگیر تنهاییم شده

تنها مدارا میکنم

دنیا عجب جایی شده



هر شب تو رویای خودم

آغوشتو تن می کنم

آینده ی این خونه رو

با شمع روشن می کنم



در حسرت فردای تو

تقویممو پر می کنم

هر روز این تنهاییو

فردا تصور می کنم



همسنگ این روزای من

حتی شب تاریک نیست

اینجا بجز دوری تو

چیزی به من نزدیک نیست



هر شب تو رویای خودم

آغوشتو تن می کنم

آینده ی این خونه رو

با شمع روشن می کنم
    

کاش میشد درد را تفسیر کرد


کاش میشد لحظه ها را دیر کرد


کاش میشد انعکاس آب را


از نگاه برکه هم تصویر کرد


کاش میشد اخم یک دلواژه را


در سکوت چهره دامنگیر کرد


کاش میشد حسرت یک بوسه را


از لب دریا نه... یک دل سیر کرد


کاش میشد روزی از این روزها


بی هوا پشت نگاهی گیر کرد


کاش میشد قصه ی تکرار را


پیش چشمان تو غافلگیر کرد


کاش میشد ماه را تنها گذاشت


آسمان را با سیاهی پیر کرد


کاش میشد باد را با حیله ای


با سکوت دشت ها درگیر کرد


کاش میشد نبض باران را گرفت


ابر را در آسمان زنجیر کرد


کاش میشد سنگهای کوه را


توی بغض چشمه ها تطهیر کرد


کاش میشد زردی پائیز را


خیلی آسان با گلی تکفیر کرد


کاش میشد دل به نیلوفر سپرد


وحشت مرداب را تحقیر کرد


کاش میشد چشم مریم را ستود


یا شقایق را کمی دلگیر کرد


کاش میشد مهربانی را کشید


یک غزل از دست تو تقدیر کرد


کاش میشد امتداد عشق را


پا به پای مژه ات تکثیر کرد


کاش میشد آه را بی گاه شد


بغض را ناگه گریبانگیر کرد


کاش میشد تا فشار تیغ را


یک نگاه منتقد تعبیر کرد...


کاش میشد داغ ها را داد زد


کاش میشد اشک را تکبیر کرد


کاش میشد...کاش میشد... ای دریغ


کاش میشد کاش را تغییر کرد

روی آن شیشه تبدار تو را " ها " کردم
اسم زیبای تو را با نفسم جا کردم
حرف با برف زدم سوززمستانی را
با بخار نفسم وصل به گرما کردم
شیشه بد جور دلش ابری و بارانی شد
شیشه را یک شبه تبدیل به دریا کردم
عرق سردی به پیشانی آن شیشه نشست
تا به امید ورود تو دهان وا کردم
در هوای نفسم گم شده بودی ای عشق
با سرانگشت تو را گشتم و پیدا کردم
با سرانگشت کشیدم به دلش عکس تو را
عکس زیبای تو را سیر تماشا کردم
و به عشق تو فرآیند تنفس را هم
جذب اکسیژن چشمان تو معنا کردم
باز با بازدمی اسم تو بر شیشه نشست
من دمم را به امید تو مسیحا کردم
پنجره دفترم امروز شد و شیشه غزل
و من امروز براین شیشه تو را " ها " کردم
آن قدر آه کشیدم که تو این شعر شدی
جای هر واژه ، نفس پشت نفس جا کردم

نرگس آتش پرستی داشت شبنم می فروخت



با همان چشمی که می زد زخم، مرهم می فروخت


زندگی چون برده داری پیر در بازار عمر


داشت یوسف را به مشتی خاک عالم می فروخت


زندگی این تاجر طماع ناخن خشک پیر


مرگ را همچون شراب ناب کم کم می فروخت


در تمام سالهای رفته برما روزگار


مهربانی می خرید از ما و ماتم می فروخت


من گلی پژمرده بودم در کنار غنچه ها


گل فروش ای کاش با آنها مرا هم می فروخت

از باغ می برند تا چراغانی ات کنند


تا کاج جشن های زمستانی ات کنند


پر کرده اند صبح تو را ابرهای تار


تنها به این بهانه که بارانی ات کنند


یوسف! به این رها شدن از چاه دل مبند


این بار می برند که زندانی ات کنند


ای گل گمان نکن به شب جشن می روی


شاید به خاک مرده ای ارزانی ات کنند


آب طلب نکرده همیشه مراد نیست


گاهی نشانه ایست که قربانی ات کنند

شب همه بی تو کار من، شکوه به ماه کردن است
روز ستاره تا سحر، تیره به آه کردن است

متن خبر که یک قلم ،بی تو سیاه شد جهان
حاشیه رفتنم دگر ، نامه سیاه کردن است

چون تو نه در مقابلی، عکس تو پیش رو نهم
این هم از آب و آینه خواهش ماه کردن است

ای گل نازنین من، تا تو نگاه می کنی
لطف بهار عارفان، در تو نگاه کردن است

لوح خدانمایی و آینۀ تمام قد
بهتر از این چه تکیه بر، منصب و جاه کردن است؟

ماه عبادت است و من با لب روزه دار از این
قول و غزل نوشتنم، بیم گناه کردن است

لیک چراغ ذوق هم اینهمه کشته داشتن
چشمه به گل گرفتن و ماه به چاه کردن است

من همه اشتباه خود جلوه دهم که آدمی
از دم مهد تا لحد، در اشتباه کردن است

غفلت کائنات را جنبش سایه ها همه
سجده به کاخ کبریا، خواه نخواه کردن است

از غم خود بپرس کو با دل ما چه می کند؟
این هم اگرچه شکوۀ شحنه به شاه کردن است

عهد تو ‘سایه’ و ‘صبا’ گو بشکن که راه من
رو به حریم کعبۀ ‘لطف اله’ کردن است

گاه به گاه پرسشی کن که زکات زندگی
پرسش حال دوستان گاه به گاه کردن است

بوسه تو به کام من، کوهنورد تشنه را
کوزۀ آب زندگی توشه راه کردن است

خود برسان به شهریار، ای که در این محیط غم
بی تو نفس کشیدنم، عمر تباه کردن است

نشود فاش کسی، آنچه میان من و توست
تا اشارات نظر، نامه رسان من و توست

گوش کن با لب خاموش سخن می گویم
پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست

روزگاری شد و کس، مرد ره عشق ندید
حالیا چشم جهانی نگران من و توست

گرچه در خلوت راز دل ما، کس نرسید
همه جا زمزمه ی عشق نهان من و توست

گو بهار دل و جان باش و خزان باش، ارنه
ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست

این همه قصه ی فردوس و تمنای بهشت
گفت و گوئی و خیالی ز جهان من و توست

نقش ما گو ننگارند به دیباچه ی عقل
هرکجا نامه ی عشق است، نشان من و توست

سایه زاتشکده ی ماست، فروغ مه و مهر
وه از این آتش روشن که به جان من و توست

باران گرفته است دوباره بهار شد*/* چشم تمام پنجره ها اشکبار شد

افسوس, بی گدار دل من آب زد*/* قربانی جدید غم روزگار شد

با کودک شرور دل من چه کردی؟*/*طفلک اسیر عشق تو شد بی قرار شد

سوگند خورده بود دلم “منزوی” شود*/*بیچاره به نگاه قشنگت دچار شد

در شعر از نگاه تو گفتم دلم گرفت*/* دیدی که بیت های غزل هم خمار شد

یک روز می رسد که تو هم عاشقم شوی*/* روزی که اسب وحشی چشمت مهار شد

امروز باز از تو و چشمت نوشته ام */*باران گرفته بود دلم بی قرار شد